fış fış kayıkçı...kayıkçının küreği...

İnsan kendi sandalında sakince yol almaya çalışırken, bir bakmış ansızın, gökten hoppala koskoca bir taş düşmüş sandalının içine. Önce bir şok hali, taşla tepkisiz bir bakışma… sonra baktı tekne su alıyor, su aldıkça batıyor, panik hali tutunur durur taşa; çıplak elle, küreğiyle; tepinir durur var gücüyle, belki taşı yerinden oynatır da çıkarabilir sandalından diye… lakin yetmez gücü, onu aşar bu. N'apsın; sarılır haliyle ümitsizliğe... söylense sitem etse kime ki zaten, taş düşmüş bir kere gökten… yağmursuz, bulutsuz havada... hoş, zaten ne alaka, taş bu; taş düşer mi ki gökten? Oluyormuş demek işte, sorgulamamak lazım şimdi lakin.

E peki n'olacak şimdi? Havaya güvenip can yeleği neyi de almadıydı iyi mi? Etrafta da kimsecikler yok... yüzme biliyor ama dayanabilir mi? Sandal da iyice su almaya başladı. Ümitsizlikle kabullenmek? Derken olacak bu ya, başka bir sandal geçer yanından ufuk bile gözükmezken… her şey, herkes ona karşı değil ya, halini gören birileri yollamıştır belki bir yerlerden, olamaz mı… diye düşünemeden, sandal batmaya ramak kala, atlar yenisine… ne oldu neden oldu diyemeden bir bakmışsın yeni sandalıyla koyulmuş yola…

Kolay değil tabi böyle ekstrem durumlar yaşamak, ömründen ömür götürür insanın; bilhassa can korkusu yaşarken... artık sakince yol almaya çalışan kişi değildir o... Kaybetmenin, kazanmanın şaşkınlığında... olamayacakların olacağı kanısında... Üstüne bir de ne oldum, ne oluyorum derken; ansız gelen sandalda beraber yol alınacak sanırken, bırakılıverir bir sahil kasabasına... Tek kişilikmiş meğer alındığı sandal... Müteşekkir olup; veda eder kurtarıcıya...  Bu yeni sahil kasabasında, ne kadar süreceği belli olmayan bir sallantı süreci başlar...

Peki ya sonra? El mahkum, tekrar asılır küreklere...

İnsan bu çünkü, oturamaz oturduğu yerde. Yeni meraklar, yeni arayışlar ya da bazen mecburiyetler çıkarır onu yeni yolculuklara.

Kaldığı yerden değil belki ama, seçtiği bir noktadan tekrar başlar bir gün.... daha emin, daha temkinli...